تست خمشی FRP

این روش آزمون مشخصات خمشی (از جمله مقاومت، سختی و رفتار نیرو – تغییر مکان) مواد کامپوزیت پلیمر FRP را تحت شرایط تعریف شده تعیین می کند. روش A برای بارگذاری سه نقطه ای و روش B برای بارگذاری چهار نقطه ای استفاده می شود. این روش آزمون برای استفاده بهینه با کامپوزیت های ماتریس پلیمری مقاوم سازی شده با الیاف پیوسته توسعه یافته است و از جهات مختلف با سایر روش های خمش تفاوت دارد، از جمله استفاده از نسبت استاندارد دهانه به ضخامت 32: 1 در مقابل نسبت 16: 1 که در روش D790 (روشی متمرکز بر پلاستیک که خمش سه نقطه ای را پوشش می دهد) و روش D6272 (روشی متمرکز بر پلاستیک که خمش چهار نقطه ای را پوشش می دهد).

این روش آزمایشی برای بازیابی مقاومت تیر بلند در مقابل مقاومت تیر کوتاه ارزیابی شده توسط روش آزمون D2344/D2344M در نظر گرفته شده است.

ویژگی های خمشی تعیین شده توسط این روش ها می تواند برای اهداف کنترل کیفیت و مشخصات استفاده شود و ممکن است کاربردهای طراحی پیدا کند.

این روش می تواند در ارزیابی شرایط مختلف محیطی برای تعیین عوامل محرک طراحی مفید باشد و ممکن است به آزمایش بیشتری نیاز داشته باشد. همچنین ممکن است از این روش ها برای تعیین خواص خمشی سازه ها نیز استفاده شود.

خواص مکانیکی از نظر سختی یا مقاومت خمشی با استفاده از استاندارد ASTM D 7264 برای تعیین خصوصیات خمشی کامپوزیت ماتریس پلیمری تعیین می شود. نمونه ها به عنوان یک تیر در نظر گرفته شده و با سرعت ثابت تغییر شکل داده می شوند. بار نقطه ای وسط نقطه انتهایی تکیه گاه اعمال می شود. بنابراین نیرویی که به نمونه وارد می شود و تغییر شکل حاصل در قسمت میانی اندازه گیری و ثبت می شود تا زمانی که خرابی در هر دو سطح رخ دهد.

این روش آزمون خاصیت مقاومت و سختی خمشی کامپوزیت های ماتریس پلیمری را تعیین می کند.

روش A-A یک سیستم بارگذاری سه نقطه ای با استفاده از بارگذاری مرکزی در یک تیر با تکیه گاه ساده استفاده می شود.

روش B-A یک سیستم بارگذاری چهار نقطه ای با استفاده از دو نقطه بارگذاری از با فاصله مساوی از تکیه گاه ها و با فاصله نصف فاصله دو تکیه گاه.

برخلاف روش تست D6272، که به منظور استاندارد سازی هندسه و ساده سازی محاسبات، اجازه بارگذاری در هر دو سوم و نصف دهانه تا تکیه گاه را می دهد، این استاندارد اجازه می دهد تا فقط در نیمی از دهانه تکیه گاه بارگذاری شود.

برای مقايسه، آزمايش ها می توانند مطابق با هر روش آزمايش انجام شوند، مشروط بر اينكه در همه آزمايش ها از روشی مشابه استفاده شود، زيرا دو روش به طور كلی مقادير ويژگی کمی متفاوت را نشان می دهند.