چکش اشمیت یکی از رایج ترین و پرمصرف ترین ابزارهای ضربه زنی است، که در صورت استفاده صحیح می‌تواند وسیله ای با ارزش باشد. به هنگام استفاده از این روش محدودیت های آن باید شناخته شده باشد و به هنگام کاربرد باید مدنظر قرار گیرد. این روش را نمی توان به عنوان جایگزین آزمایش فشاری استاندارد استفاده نمود بلکه روشی در جهت تعیین یکنواختی بتن در سازه و یا مقایسه تغییر کیفیت بتن در نقاط مختلف یک سازه است. تقریب مقاومت بتن با چکش ارتجاعی با دقتی در حدود (۱۵ تا ۲۰)± درصد آن هم برای بتن هایی که تحت شرایط یکسان عمل آوری و آزمایش می‌شوند امکان پذیر است. چکش باید همواره عمود بر سطح آزمایش شود، همچنین این وضعیت چکش نسبت به افق روی عدد برجهندگی اثر می‌گذارد، این امر به دلیل اثر جاذبه روی حرکت جرم می‌تواند منجر به نتایج نادرستی گردد.
استفاده از روش تست چکش اشمیت برای اندازه گیری مقاومت بتن بسیار سریع و آسان است اما عوامل بسیاری وجود دارند که می‌توانند اثرات منفی در مقدار مقاومت اندازه گیری شده داشته باشد و لازم است در نظر گرفته شوند. رطوبت نمونه ها، سن و اندازه آنها و دانه های سنگی زبر و خشن از این دسته عوامل می‌باشند.
این روش آزمایش معمول ترین و ساده ترین روش برای ارزیابی کیفیت بتن می باشد که شامل ارزیابی سختی سطح بتن توسط یک دستگاه کوچک دستی می‌باشد. البته نوع الکترونیکی این دستگاه (با ثبت کننده دیجیتالی) نیز در دسترس قرار گرفته است.
این آزمایش بر این اساس است که برگشت یک جسم الاستیک بستگی به سختی سطحی دارد که جرم با آن برخورد می‌کند. در چکش اشمیت جرمی متصل شده به فنر وجود دارد که با کشیدن فنر تا نقطه مشخصی مقدار انرژی ثابتی به آن داده می‌شود این کار با فشار دادن چکش به سطح صاف بتن انجام می‌شود. بعد از آزاد کردن ، جرم تحت اثر بازتاب میله چکش قرار می‌گیرد و مسافتی که توسط جرم طی می‌شود، بر حسب درصدی از انبساط اولیه فنر بیان می‌شود که عدد بازتاب نامیده می‌شود. این مقدار توسط یک نشانه که در طول یک مقیاس مدرج است حرکت می‌کند نشان داده می‌شود. عدد بازتاب یک اندازه مطلق است چون به انرژی ذخیره شده در فنر و به اندازه جرم وابسته می باشد. مطالعات نشان داده است که سختی نمونه های بتنی با مقاومت تک محوری و مدول کشسانی آنها در ارتباط است. در واقع سختی یکی از مفاهیم رایج است که برای توصیف رفتاری انواع بتن ها به کار می‌رود.